10. Po bólu przychodzi ukojenie, tylko dlaczego te jest różowe?

  Oboje przespali cały dzień, co jakiś czas rzucali się na boki i łapali się za brzuch. W końcu pod wieczór Atasuke zerwał się z łóżka z bólem brzucha.

- O matko! Kaz!- zaczął go szturchać.- Ja chyba zaraz…

Podniósł się i pobiegł do łazienki zwymiotować. Wymiotował samą krwią, czuł się jakby miał zaraz wypluć flaki. W chwili odpoczynku między seriami, oparł się o ścianę i zaczął ciężko dyszeć. Wszystko go w środku bolało, a głowa to aż mu pękała. Usłyszał kroki i nagle do łazienki wleciał Kaz, też zwymiotował samą krwią. Usiadł obok wojownika i też ciężko dyszał.

- Co nam jest?- jęknął.

- Nie wiem, ale cholernie boli…

Do łazienki weszła Eri i zasłoniła usta widząc w jakim stanie są chłopcy.

- Mamoooo!!!!- krzyknęła.

Atasuke nawet nie zdążył zareagować gdy jego matka przyleciała na górę panikując. Jego zdaniem nie musiała o niczym wiedzieć. Gdy kobieta weszła do łazienki nie mogła uwierzyć własnym oczom, jej syn i przyjaciel siedzieli bladzi na podłodze z resztkami krwi na twarzy, widziała, że cierpieli:

- O Boże co wam jest?!

At złapał się za brzuch:

- Jest nam tylko niedobrze, zaraz przejdzie.

Chciał być wiarygodny ale znów zwymiotował.

- Przecież to krew!- w oczach matki pojawiły się łzy.- Dzwonię po karetkę!

- Nie!- krzyknął Kaz.- Zaraz nam przejdzie, chcemy tylko mięty.- dodał ciszej.

- Dobrze, zrobię mięty i zmierzę wam temperaturę, Eri zanieś do pokoju Atasuke dwie miski i pomóż im tam iść.

Eri przytaknęła, a matka pobiegła do kuchni.

- Powiedzcie prawdę, co się dzieje?

- Akushi, to chyba przez nią.- jęknął At idąc do pokoju, za nim sunął Kaz.

  Dziewczyna i zdychający chłopcy w końcu dotarli do pokoju. Kaz od razu zwalił się na podłogę i włożył głowę do miski, tak na wszelki wypadek, gdyby miało się coś zbliżyć. At leżał na łóżku, czuł się coraz gorzej, miał gorączkę i brzuch go bolał, ale bolał go tak, że miał wrażenie, że mu się coś tam zagnieździło, na przykład jakiś obcy czy predator, albo inne glizdy. Krótko mówiąc, chciał wypluć wszystkie flaki by mu ulżyło, zresztą Kaz też tego pragnął.

  Minęła godzina, a im się tylko pogorszyło, oboje byli rozpaleni, spoceni, a Kaz to w ogóle już stracił przytomność, wojownik zaś ledwo się trzymał na krawędzi zamknięcia oczu, a trwania w rzeczywistości, jednak jego umysł  był jak najbardziej przytomny. Myślał, ciągle myślał, o wszystkim, po pierwsze wiedział, że umierają i, że to wszystko przez krzyk tej baby. Po drugie jego matka panikowała jak nigdy (nie dziwił się jej), biegała z pokoju do pokoju przynosząc coraz to nowsze leki i herbatki. Po trzecie Eri, dziewczyna przepłakała jakieś dziesięć minut i zabrała się za czytanie księgi w celu wyszukania potrzebnych informacji. No i po czwarte, Kaz padł, miał wielką ochotę sprawdzić czy żyje, ale nie mógł się ruszyć, do przewidzenia było to, że on straci przytomność pierwszy, w końcu jest od niego słabszy. W pewnym momencie Eri zamknęła książkę i rzuciła nią o ścianę, strasząc przy tym Atasuke:

- Tu nic nie ma!- rozpłakała się i położyła obok brata wtulając się w jego rękę. Była taka zimna..- Ja nie chcę byście umarli!

Sensinoshi chciał ją mocniej przytulić, uśmiechnąć się i powiedzieć, że nic im nie będzie, ale zdołał wybełkotać tylko niewyraźne „nic”. Chwilę milczenia, którą zagłuszał tylko ciężki oddech Atasuke przerwały otwierające się z hukiem drzwi. Oboje spojrzeli w ich stronę i oboje nie mogli uwierzyć w to co tam stoi. Stał tam dosyć wysoki chłopak, w podartym szarym płaszczu, różowych włosach i zwęglonej mordzie, a w dłoni miał bukiecik kwiatków, drobnych goździków.

- Terion?! Ty żyjesz?!- Eri krzyknęła, nie wiedziała co o tym myśleć, czy Różowy ich zaatakuje, czy może pomoże?

Akushi obejrzał się dokładnie dokoła.

- Chyba żyję, chociaż stwierdzam brak majtek… A nie zapomniałem ich założyć… Czyli, że jest wszystko ok. A im co?- wskazał na chłopców.

- Walczy…- At tak bardzo chciał odpowiedzieć, tak bardzo cieszył się, że ten pedał żyje.

- Walczył z szóstą i oboje ucierpieli.- Eri dokończyła.

- Oooo… Vivien i jej zabójczy głosik… Wiesz, że oni zaraz umrą?

- No co ty? Co zrobić by NIE umarli?!

- Spokojnie, spokojnie- Terion zaczął machać rękami.- Zajmie się tym.

Uśmiechnął się i podszedł do Kaza, ukucnął obok niego i przyłożył rękę do piersi. W jednej chwili z jego dłoni do ciała chłopaka przelała się niebieska energia. Kaz jęknął i otworzył oczy:

- Oooo rower…

- Jaki rower?- Terion zrobił zdziwioną minę.

- Bo pedał.- Kaz zaczął się strasznie śmiać, a różowy razem z nim, bo chyba nie zrozumiał o co chodzi.

- Bardzo śmieszne, ale tutaj jest też At!- krzyknęła Eri.

Kaz usiadł i oparł się o biurko, tak nagle poczuł się lepiej, nic go nie bolało, czuł się wypoczęty i w ogóle jak nowo narodzony. Akushi zepchnął dziewczynę z łóżka i usiadł na jej miejscu pochylając się nad wojownikiem. Zrobił to co u Kaza, przyłożył rękę do jego piersi i też przelał energię, potem uśmiechnął się do niego szeroko i wywalił język na wierzch.

- Dziękuję ci.- zaśmiał się i spadł na podłogę.- Ło kurwa ale śliskie.

Atasuke poczuł wielką ulgę, usiadł i przetarł dłonią twarz.

- Musiałeś mnie obślinić?

- Chyba będę miał guza na tyłku… Tęskniliście za waszym kochanym Terionkiem?

- A właśnie, pytanie pierwsze… Jesteś dobry czy zły?- Eri pogroziła mu palcem.

- Jestem po waszej stronie, Nie jestem już Akushi.- uśmiechnął się.- Skoro Akushi przeprosił to znaczy, że chce się zmienić. Teraz jestem w waszej drużynie.

  W pewnym sensie Atasuke bardzo się z tego cieszył, chciał skakać nawet z radości, bo ten różowy żyje, jeszcze fajniejsze było to, że stał się dobry, pewnie teraz się do nich przyczepi i będzie za nimi łaził, to chyba lepiej, niż by miał się stać znów zły. Zawsze przyda się ktoś zaufany do walki ze wspólnym rogiem.

- Ale moc ci została…- Kaz zrobił minę jakby zaraz miał znaleźć mordercę.

- Bo ona zawsze zostaje czekoladko.. Jestem głodny, ktoś mi zrobi kanapkę? I pożyczy majtki?

Atasuke już miał coś odpowiedzieć, ale usłyszał jak jego matka wchodzi na piętro i kieruję się do jego pokoju, zerwał się z łóżka i wziął Różowego za fraki, otworzył szafę i wepchnął go tam, dodając, by siedział cicho. Do pokoju weszła Mari, zdziwiła się na widok chichrającego się Kaza, Atasuke trzymającego drzwi szafy i Eri, która przechodziła chyba załamanie wewnętrzne z powodu czyjejś głupoty. Jeszcze bardziej zdziwił ją fakt, że chłopcy są już cali i zdrowi.

- Nic wam nie jest?!

- Nie.- wypalił At.- Twoje herbatki czynią cuda mamo.

- Dupa nie herbatki! Do łóżka ale już!- zaczęła machać rękoma.

- Ale nic nam nie jest pani D.- Kaz starał przestać się śmiać.

- A ty z czego się śmiejesz jak głupi do sera? Przecież wy zdychaliście!

- Ale są już zdrowi mamo, sama zobacz.- Eri chyba w końcu się pozbierała.

Kobieta podeszła do Kaza i sprawdziła mu czoło, było zimne, jej syna zresztą też. Nie mogła uwierzyć, tak nagle ozdrowieli? Złapała się za głowę i zaczęła nią machać przecząco.

- Ja się chyba położę.- mruknęła i wyszła.

Atasuke puścił drzwi i z szafy wyturlał się Różowy szczerząc się dziwnie.

- W twojej szafie ładnie pachnie.

Nastała chwila ciszy, którą po chwili przerwała Eri próbująca nie wybuchnąć śmiechem.

- Terion, gdzie zamierzasz spać?

Chłopak wzruszył ramionami.

- Coś się wymyśli.

Atasuke usiadł na łóżku i zaczął masować sobie skronie. Sam nie mógł uwierzyć w to, że chce to powiedzieć.

- Możesz spać u mnie. W szafie.

Były Akushi podniósł ręce do góry i zaczął krzyczeć „Łiiiii!!!”, dostał jednak w łeb od Kaza, by nie krzyczał jak jakaś małpa, bo zaraz matka przyjdzie i będzie awantura jakich mało. Potem jeszcze jakiś czas rozmawiali i śmiali się razem, nikt nie ruszył się nawet z miejsca, Eri zasnęła z głową na kolanach brata, Terion obśliniał ramię Kaza, Akushi też przecież muszą spać. Niestety, wojownik i jego przyjaciel nie mogli zasnąć, byli całkowicie wypoczęci, a skazani na nie ruszanie się z miejsca, rozmawiali całą noc, o wszystkim.

-----------------------
Szkoła sie zaczęła -,-
To bardzo zła wiadomość.

Doszłam do wniosku, że nie umiem pisać długich rozdziałów, no, chyba, że mam jakąś wielką wenę... Musicie wytrwać jakoś z takimi rozdziałami jakie są, trudno. XD
Mordki wy moje :)