11. Pierwszy Shinigami? Różowy dziwnie się zachowuje, dziwne nie?

Około czwartej nad ranem zasnęli znudzeni rozmową, dobrze, że mama nie wędrowała po domu i nie weszła do pokoju Atasuke, zobaczyłaby bardzo dziwny widok. Eri spała na bracie, Kaz z resztą też, a Terion spał na Kazie obśliniając mu koszule, oczywiście, chłopak mruczał coś o tym żeby mu ktoś podał ręcznik, ale na tym się skończyło.

  Spanie zawsze było dobre i przyjemne, ale gorsze było budzenie, a zwłaszcza budzenie na mokro. Atasuke poczuł, że coś mokrego i gumiastego dotyka jego policzka. Nawet się nie zastanawiając otworzył oczy i ujrzał mordę Różowego z wywalonym jęzorem.

- AAAAAA!!!- krzyknął i zaczął wierzgać, budząc przy tym innych.- O matko boska! Zawału dostanę!- dotknął swojego policzka.- Obśliniłeś mnie?! Dlaczego ty mnie polizałeś?!

Terion wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko. Kaz nie przejął się nimi i przewrócił się na drugi bok, by dalej spać, a Eri sennie przetarła oczy:

- Jakim ja cudem z wami zasnęłam?

- Pierwsza padłaś, potem zasnął Terion.- mruknął chłopak wycierając sobie policzek.

Wtedy usłyszeli kroki, Różowemu nawet nie trzeba było mówić by wlazł do szafy, sam ochoczo zerwał się na równe nogi i zamknął się w niej. Do pokoju weszła Mari.

- Co się tak drzecie?- kobieta była w pidżamie i cała rozczochrana.

- Kaz mnie polizał.

- Kaz?- matka się zdziwiła.

- Tak, tak, to wszystko jak zwykle moja wina.- mruknął sennie i machnął ręką.

- Nawet nie będę pytać o szczegóły, chodźcie na śniadanie.

Zniknęła w drzwiach i z szafy wylazł Akushi.

- Też chcę śniadanie!

- Przyniesiemy ci coś, nie możesz z nami iść bo mama dostanie szału.- Eri podniosła się i powędrowała do kuchni, nawet nie zauważyła, że spała w ubraniu.

  Dziewczyna miała świętą rację, gdyby Różowy pokazał się kobiecie, byłoby bardzo źle, bardzo. Kaz usiadł na tyłku dochodząc do wniosku, że jednak już sobie nie pośpi. Rozejrzał się dokładnie, i nie wiedział czy się śmiać czy płakać.

- Matko jak my wyglądamy… I śmierdzimy…

Atasuke i jego przyjaciel mieli na sobie wilgotne ciuchy ubrudzone błotem, krwią i sokiem z arbuza, Terion zaś był zwęglony, śmierdzący i paradował w zmasakrowanym płaszczu.

- Sam nie wiem dlaczego się nie przebraliśmy…- Atasuke podrapał się po głowie.- Trzeba się wykąpać i przebrać, a tobie.- wskazał na Teriona.- Pożyczę jakieś ciuchy.

Różowy uśmiechnął się od ucha do ucha. Wojownik wstał ociężale i wyjął z szafy jakiś T-shirt i za małe spodnie.

- To powinno być dobre. Ja idę wziąć prysznic.

Bez słowa wyszedł i poczłapał do łazienki. Ten dzień zapowiadał się cudownie, czuł się wyśmienicie, nic go nie bolało i był czysty, Terion ożył, nie miał powodów do kłótni z matką i ogólnie było mu jakoś przyjemnie, zwłaszcza po ciepłym prysznicu. Gdy on i jego przyjaciel się umyli, to zeszli razem na dół, w tym czasie Różowy miał zażywać kąpieli. Usiedli przy stole i zabrali się za jedzenie, Eri też była już po porannej toalecie, a matka siedziała w pidżamie, krótko mówiąc miała w dupie to jak jest ubrana, byle jej było wygodnie. Kobieta dolewając sobie herbaty z dzbanka przerwała rozmowę młodzieży o tym co może żyć pod łóżkiem (wyszło na to, że pod łóżkiem Atasuke grasuje charcząca larwa, bo w nocy dało się słychać jakieś podejrzane dźwięki).

- Mam dla was zadanie, dzieci wy moje kochane.

- Co mamy zrobić?

- Dziś jest targ, wybralibyście się, bo mi jakoś się nie chce.

- Nigdzie nie będziemy szli.- At zmarszczył czoło.- Po pierwsze mamy karę, po drugie to mamy lepsze rzeczy do roboty niż chodzenie na jakiś targ.

- A ja bym się chętnie wybrała.- uśmiechnęła się Eri próbując złagodzić atmosferę, która zaczynała powoli się psuć przez mordercze spojrzenie jej brata, zawsze tak się patrzył gdy coś zaczynało mu nie pasować.

- Ja nigdzie nie idę, psujesz mi humor.- warknął.

- Pójdziesz, bo ja tak mówię!- matka zaczęła tracić cierpliwość.

No i Atasuke zaczął uważać, że ma zepsuty dzień, miał o wiele lepsze rzeczy do roboty. Chciał popytać o coś Różowego, wyjaśnić parę spraw i może potrenować, ale przede wszystkim chciał odpocząć od tego całego zgiełku. Ale widocznie nie miał żadnego wyboru.

- Ja też mam ochotę się tam wybrać, odsapniemy trochę po wczorajszym.- Kaz uśmiechnął się głupkowato.

- No dobra.- warknął.- Co mamy kupić?

- Jakieś warzywa i owoce, możecie też sobie coś wybrać.

Atasuke westchnął cierpiętniczo, wstał i poszedł do pokoju, ale jeszcze szybko zawrócił po kanapki dla Teriona i ciepłą herbatę. Zignorował pytanie matki o to, po co mu jedzenie jeśli się najadł i milcząc poszedł na górę. Nogą popchnął swoje drzwi i ujrzał Różowego siedzącego przy biurku i piszącego coś, był umyty i przebrany w ubrania które podarował mu wojownik. Postawił talerz i herbatę na biurku poczym usiadł na łóżku.

- Zjedz coś.

- Dzięki.- mruknął posępnie piszący chłopak.

- Coś się stało?

- Co się niby miało stać?

- Coś taki inny jesteś… Jeszcze przed chwilą śmiałeś się i wygłupiałeś…

- Gówno prawda.- wziął jedną kanapkę i wsadził sobie do ust.

Znowu dzieje się coś dziwnego i Atasuke ma przeczucie, że to psuje mu dzień, nie, to nie przeczucie, to przekonanie. Był pewny tego, że już do końca będzie się działo coś złego. Obejrzał dokładnie twarz Teriona, nie miała żadnej skazy oprócz wielkiej blizny będącej po lewej stronie. Jakoś nie zwrócił uwagi wcześniej na tę bliznę… Ale musiała to być pozostałość po cyfrze 7.

- Co się gapisz jak krowa?

Atasuke zmarszczył czoło, Różowy wcześniej się tak nie zachowywał, no, chyba, że wtedy gdy walczyli.

- Na pewno dobrze się czujesz?

- Tak do cholery!- chłopak wybuchnął i uderzył nogą o biurko co spowodowało, że herbata się wywaliła mocząc wszystkie papiery i podłogę.- Ja pierdole.

Różowy starał uratować kartki przed zamoczeniem, widocznie musiał na nich napisać coś ważnego… Atasuke przyglądał się temu wszystkiemu ze skupieniem.

- Ale ty głupi jesteś!- Różowy wysyczał przez zęby.- Pomóż mi!

Zwykle wojownik wściekał się gdy ktoś go przezywał lub nachalnie zaczepiał, ale teraz jakoś nie umiał się złościć na Teriona, był zbyt zszokowany jego zachowaniem, było dziwne i nie takie jak przedtem.

  W końcu Różowemu udało się powstrzymać „potop herbaciany” i teraz spojrzał na milczącego chłopaka który siedział na łóżku.

- To ja się zrobiłem dziwny?- nagle wyjął z kieszeni nóż sprężynowy i przyłożył czubek ostrza do czoła chłopaka.- To ty masz poprzewracane we łbie. Ładny mam nożyk? To moja katana, umiem ją zmieniać w takie małe chucherko.- uśmiechnął się psychopatycznie.- A gdyby tak to małe ostrze zasmakowało twojej nędznej krwi?

Atasuke nagle zmarszczył czoło, tego było za wiele.

- Nawet nie próbuj, mamy przecież zgodę.

- Zgodę? Zgodę?! Hahahaha! Ja z tobą?! A może sądzisz, że to ja powinienem zginąć?- nagle przyłożył nóż do swojego gardła, ostrze niebezpiecznie błysnęło, a on tylko wywalił język na wierzch.- Dwa razy już próbowałeś mnie zabić i jakoś ci nie wyszło. Może zrobię to za ciebie?- zamachnął się by zrobić cięcie.

Atasuke poderwał się z miejsca z próbą powstrzymania tego szaleńca, złapał go za rękę i ścisnął tak, że chłopak upuścił nóż. Terion jednak zamiast się wyrywać to zaczął się psychopatycznie śmiać. At stał bez ruchu zdezorientowany. Co tutaj się w ogóle działo?

- Ty naprawdę sądziłeś, że się zabiję~? Ale ty jesteś przewidywalny~!

W tym momencie do pokoju wszedł Kaz i gdy ujrzał ten widok, to jego zdziwienie osiągnęło dotychczasowy rekord, chociaż nie… Bywało gorzej.

Wracając do tematu, Terion siedział na krześle i śmiał się chóralnie, a Atasuke trzymał jego rękę wysoko w górze.

- Co wy tu robicie?

- Coś dziwnego się z nim dzieje.- chłopak puścił rękę Różowego.- Najpierw chciał zabić mnie, potem siebie, a teraz śmieje się jak idiota.

Terion w nowym napływie śmiechu sturlał się na podłogę.

- Z nim chyba naprawdę jest coś nie tak… Może zostawmy go w domu, na przykład przywiążmy do kaloryfera i zaklebnujmy by nie robił hałasu?

Nagle chłopak przestał się śmiać i spojrzał groźnie na Kaza.

- Nie będziecie mnie wiązać, idę z wami.- zgarnął swój nożyk i włożył do kieszeni.

Atasuke znów westchnął, jeszcze ten głupi targ… Ale na pewno nie mogli zostawić tutaj Teriona samego, nawet jeśli byłby związany, to było zbyt ryzykowne, a jeśli Akushi będzie niebezpieczny dla otoczenia to po prostu zrobi z nim porządek przy pomocy maski. A właśnie… Maska… Odruchowo włożył ręce do kieszeni w poszukiwaniu białego kawałka. Ale tam go nie było, no tak… Przecież zmienił spodnie.

- Wiecie może gdzie jest kawałek maski?- zaczął odczuwać lekki strach, taki jak wtedy gdy masz wrażenie, że zgubiłeś telefon lub klucze do domu.

Kaz wzruszył ramionami, a Terion dziwnie się uśmiechnął wyciągając owy kawałek z kieszeni.

- Nie umiesz pilnować swoich rzeczy.- Terion rozłożył się na podłodze i zaczął bawić się kawałkiem.- Ale za to ja umiem~. Oddam ci ten kawałek jak mi się zechce~.

- Oddawaj.

- Nie~! Cieszy mnie twoja złość.- Nagle mina mu zrzedła.- No dobra, znudziło mi się.- rzucił mu biały kawałek.

Atasuke rozluźnił się i odnowił maskę, policzył w myślach spokojnie do dziesięciu i podsumował ten dzień mimo, że to był dopiero początek: męka i okropność. Do pokoju weszła uśmiechnięta Eri:

- Chodźmy na ten targ! Chłopaki, no..! Ruszcie te tyłki!

Wszyscy spojrzeli na nią:

- Już idziemy, Różowy, ty będziesz musiał wyjść przez okno.

Terion się uśmiechnął i zerwał na równe nogi, by zaraz podejść do okna i zacząć je otwierać. Atasuke, jego siostra i Kaz po ludzku zeszli po schodach na dół i wyszli kulturalnie drzwiami.

Przed domem, na trawie siedział Terion i grzebał w ziemi szczerząc się do siebie, czyżby jego zachowanie znów się zmieniło? Co się z nim dzieje?!

- Terion, idziesz?- Atasuke pospieszył go chcąc już iść, by jak najszybciej wrócić.

-Tak, tak~! Już idę~!- podniósł się i podbiegł do swoich nowych przyjaciół, którzy odeszli jakiś kawałek od domu.

Sensinoshi przez całą drogę się zastanawiał, co nie tak jest z Różowym. Niby wiedział, że jest szalony i ogólnie psychiczny, ale żeby aż tak?! Przecież przed chwilą chciał mu wbić nóż w czoło a teraz od tak się śmiał i żartował? Zwolnił kroku ciągnąc lekko swoją siostrę za rękę by dać jej do zrozumienia, że też ma zwolnić. Gdy znaleźli się jakieś pięć albo sześć metrów za śmiejącymi się chłopakami, to At zaczął swój wywód:

- Coś się dzieje z Różowym i chce byś mi powiedziała co.

- Skąd mam to wiedzieć? I co się z nim niby dzieje?

- No bo gdy wróciłem do pokoju po śniadaniu, był taki… Inny… Poważny i trochę nerwowy, potem chciał zabić mnie i siebie. Wiem, że on jest trochę psychiczny, ale żeby przykładać nóż do głowy przyjaciela? A teraz jest znów inaczej, śmieje się i w ogóle.

Eri wpatrywała się z zaciekawieniem w Teriona. Chyba wiedziała co to takiego, jedna dziewczyna z jej klasy tak miała, miała, ponieważ przeniesiono ją do innej szkoły, bo stwarzała zagrożenie dla otoczenia.

- To chyba jest rozdwojenie jaźni…- znów się zamyśliła.- Że wiesz… Raz jest normalny, a drugi raz pojawia się druga strona medalu. Z tego co mówisz i z tego co widzę teraz, to obie jego osobowości mają nierówno pod kopułą, tylko, że ta druga.. Jest chyba bardziej niebezpieczna.

To miało sens, chłopak był ciekawy czy Terion cokolwiek pamięta po tym jak staje się „normalny” i w ogóle która strona medalu jest normalna? Ta wesoła, czy ta poważna? Nie mógł jeszcze jako tako tego stwierdzić, bo nie znali się na tyle długo, ale gdyby intensywniej pomyśleć to gdy Atasuke walczył z Różowym, tamten zachowywał się jak ta „druga strona medalu”. Ciekawe czy te jego zmiany były częste, bo jeśli tak, to trzeba mieć się na baczności, albo jakoś oswoić tą drugą osobowość.

- Terion?- At odezwał się w końcu.

- Tak~?- Akushi odwrócił się, na jego twarzy widniał wielki uśmiech.

- Zapytam prosto z mostu. Masz drugą osobowość?

Chłopak zdziwił się mocno.

- Mówisz o złym Terionku? Bo jeśli tak, to mam, chociaż wiem to stąd, że mi to powiedziano. Nie jest niebezpieczny jeśli kogoś toleruje.

- Toleruje? Co chcesz przez to powiedzieć? Bo dzisiaj proponował mi wbicie noża w głowę.

- A wbił?

- Nie.

- To nie masz co się głowić.- znów uśmiechnął się szeroko.- Skoro ja was lubię, to on też. Chyba… Powiedziano mi, że mój przypadek jest bardzo łagodny i jego osobowość nie różni się dużo od mojej.

Odwrócił się i wrócił do rozmowy z Kazem. Atasuke westchnął ciężko, dlaczego akurat ON musiał mieć takie zasrane życie?

***

 Targ odbywał się co tydzień w niedzielę i trwał zazwyczaj do czternastej, ludzie którzy chcieli coś sprzedać (to nie były tylko owoce i warzywa, ale też jakieś rupiecie, czy inne bibeloty) zbierali się na obrzeżach miasta, na takiej wielkiej polanie, rozkładali swoje stragany i zachęcali innych ludzi do zakupu akurat ich towaru.

  Nie szli tam długo, może jakieś dwadzieścia minut, była dziewiąta rano i pełno ludzi, Atasuke już się nie podobało, nie lubił tłoków, miał ochotę stamtąd uciekać. Jednak reszta jego towarzystwa była wręcz choro podniecona tym całym zgiełkiem. Eri pociągnęła brata za rękę i jak najszybciej pobiegła z nim do klatek ze zwierzaczkami, które chyba najbardziej ją interesowały.

- At! Spójrz! Mama powiedziała, że możemy sobie coś wybrać, weźmy kotka!

- O nie.- chłopak zaczął machać rękoma.- Nie ma mowy, potem ten sierściuch będzie spał mi na głowie, tak jak ten u babci.- zrobił nadąsaną minę.

Wtedy usłyszeli pewnego rodzaju pisk, czyżby to był pisk szczęścia? Wojownik czym prędzej odwrócił się w stronę owego dźwięku i kogo ujrzał? Różowego, stojącego nad klatkami i zachwycającego się szczeniaczkami.

- OOOO~! Pieski~! Kotki~! Króliczki~! O matko~! Kura~! Ja chcę kurę~!

- Chyba żartujesz! Przyszliśmy tu po co innego, a nie po zwierzaki!

- Ale Atasuuuukeeeee, ja chcę kurę!!!!

- To znieś jajko, wtedy pomyślimy.

- Dobra~!

Chłopak podskoczył z radości i pobiegł do następnych straganów, Eri zaśmiała się i podążyła za nim. A Kaz… On się już dawno gdzieś zgubił…  Widać było, że żadne z nich, prócz Sensinoshi nie będzie się przejmowało zakupami o które prosiła matka, więc on je szybko zrobi i przycupnie pod jakimś drzewkiem, by sobie odpocząć i poczekać aż tamci przestaną się ekscytować. Zwinnie podążał między straganami i kupował tylko niezbędne rzeczy bez większych poszukiwań czegoś innego. Taka szybka „akcja” zajęła mu może piętnaście minut, bo mama chciała bardzo specjalne pomidory i ogórki które sprzedaje tylko jeden pan. W pewnym momencie, podczas przemieszczania się w stronę najbliższego drzewa ktoś przeszedł na wprost niego wpatrując się hipnotyzującym wzrokiem, jego oczy były takie przenikliwe i gdyby mogły zawładnąć czyimś umysłem, to Atasuke już dawno lizałby buty temu gościowi. Chłopak którego już minął miał może siedemnaście lub osiemnaście lat i dosyć jasne włosy, które jeszcze bardziej wyróżniały niebieskie oczy.

  At nie mógł się jakoś wziąć w garść, po zobaczeniu tych gał kompletnie zapomniał co miał zrobić, stanął jak jakiś przymuł na środku drogi i patrzył się przed siebie, w głowie miał pustkę, nie potrafił myśleć o niczym.

- At, pan mi zrobił loda~!- usłyszał wesoły głos Teriona i chichot Eri.

To zdanie było jak zimny kubeł wody. Co mu zrobił?! Nie żeby go to interesowało, Różowy może robić sobie co chce i z kim chce, ale żeby jego siostra tego nie widziała!

- Co ci zrobił?!

- No loda…- pokazał rożek na którym były dwie gałki czekoladowych lodów.

Atasuke odetchnął z ulgą, to o takiego loda chodziło…

- A dla mnie nie macie loda?- uśmiechnął się.

- Trzeba było iść z nami.- Eri uśmiechnęła się chytrze przerywając lizanie truskawkowych lodów.

- Ooo Shinigami.- Terion wskazał palcem chłopaka.

To był TEN chłopak który przed chwilą minął Atasuke! Ale dlaczego on się tu jeszcze kręcił? Jeśli był bogiem śmierci to czy wie, że on jest Sensinoshi?

- Skąd wiesz że on jest Shinigami?- At próbował zachować spokój.

Terion wzruszył ramionami.

- Po prostu to widzę, wszyscy Akushi i Shinigami widzą tak zwaną aurę, od ciebie bije taka, że ho, ho i jeszcze dalej. Jesteś jak taki fajerwerk gdy wybucha.

- To o czymś świadczy?

- O sile duchowej, ten gościu też ma niezły płomyczek, chociaż mniejszy od ciebie.

Wojownik ścisnął dłonie w pięści, musi się rozmówić z tym szczylkiem. Położył zakupy na ziemi i ruszyła za chłopakiem, ten jednak zaczął uciekać, na początku szybko szedł, ale potem ten chód zmienił się w bieg. Atasuke gonił go coraz szybciej i dosyć często przeskakiwał przez jakieś stragany, by było mu szybciej. Dlaczego w ogóle ten chłopak ucieka?!

W końcu udało mu się go dogonić na obrzeżach targu, wręcz się na niego rzucił, by Shinigami mu nie uciekł.

- Kim jesteś?- warknął mu prosto w twarz, leżąc na nim i trzymając jego białą koszulę.

- A jak myślisz?- chłopak uśmiechnął się wrednie.

- Shinigami.

- Zgadłeś, jesteś bardzo nieuważny.- dopiero wtedy Atasuke poczuł, że coś zimnego dotyka jego szyi, bardzo szybko domyślił się, że to jest ostrze noża.

- Ale żeby Shinigami walczył takim scyzorykiem?

- Może teraz tak wygląda, to wersja przenośna, po zmianie, jest o wiele większy.- uśmiechnął się pocieszająco.- Złaź ze mnie Sensinoshi, twoja rasa ma się słuchać bogów śmierci, a nie ich atakować.

- Jeszcze czego.- syknął, ale posłusznie się podniósł, czuł, że jeśli coś teraz odwali to nie będzie miło.- Możesz mi wyjaśnić parę rzeczy?

- Niby jakich?- chłopak zaczął się otrzepywać i schował nóż do kieszeni.

Atasuke miał dziwne wrażenie, że skądś zna tego chłopaka, tylko skąd?!

- Co tu robisz i dlaczego ja mam maskę?

- Przyszedłem zobaczyć czy prawdą jest, że oswoiłeś Akushi-ego, widać że to prawda, chociaż szkoda, że wybrałeś tego idiotę. A co do maski to nie mam pojęcia, jestem tylko

dowódcą drugiego oddziału.

Czyli, że szczylek był dowódcą, to by wyjaśniało tą jego dużą energię.

- Nie musisz się chwalić.- Atasuke zmarszczył czoło.

- Ja się nie chwalę, to tylko formalność, będę spadać, zobaczyłem to co chciałem.- chłopak odwrócił się i zaczął powoli oddalać jak gdyby nigdy nic. To było w pewnym sensie frustrujące.

- Jak masz na imię?!

- Jestem Sumio. Na pewno się jeszcze spotkamy.- rzucił zza pleców i zniknął, od tak po prostu już go nie było.

Atasuke westchnął ciężko i powolnym krokiem wrócił do miejsca gdzie zostawił Teriona i Eri z zakupami. Miał rację, ten dzień to męka i okropność.

--------------------------------

Rozdział jakiś taki długi wyszedł O_o Ale to dobrze :3

Parę ogłoszeń parafialnych:

1. Rozdziały będą dodawane co tydzień, w sobotę lub niedzielę.

2. Planuje zrobić zakładkę z krótkimi opowiadankami, które nie będą nawiązywały w żaden sposób do fabuły. Powiedzcie mi co na ten temat sądzicie.

3. Taki znaczek "~" oznacza, że ktoś mówi to zdanie z entuzjazmem, wielkim entuzjazmem.

4. Niedługo powstaną rysunki bohaterów i może będzie manga. Rysunki narysuje moja kochana przyjaciółka, za co ją wielbię ^^

To do następnego weekendu!!