3. Różowy czubek zawsze cię znajdzie....

  Atasuke strasznie kręcił się tej nocy i czasami coś pokrzykiwał przez sen. Sam nie mógł rozgryźć co mu się śniło. Rano przyszła do niego siostra z uśmiechem na twarzy. Jej brat spał niespokojnie, ale spał. Eri zauważyła maskę leżącą na biurku. Podeszła do niej i wzięła ją w ręce:

- Skąd on ma taką maskę?- szepnęła.

Potem usiadła na łóżku, obok brata. Chciała mu zrobić żart, przycisnęła maskę do twarzy i pochyliła się nad chłopakiem.

  Atasuke nagle poczuł czyjąś obecność nad sobą. Otworzył oczy i ujrzał twarz Waru. Zaczął krzyczeć i się miotać. Eri wybuchła śmiechem i zdjęła maskę z twarzy. Chłopak był zszokowany:

- Nie zmieniłaś się?!

- Co?- dziewczyna wydukała przez śmiech.

Chłopak zabrał jej maskę. Nie wiedział, czy może powiedzieć o tym swojej siostrze. Kochał ją bardzo, ale przez to mógł ją na coś narazić.

- Nie ważne.- rzucił maską.

- Dlaczego nią rzucasz? Jest bardzo fajna.

- Nie jest taka fajna na jaką wygląda.

- To co z nią jest?- Eri chciała poznać tajemnicę.

Atasuke wiedział, że właśnie wkopał się w niezłe gówno, chciał powiedzieć siostrze kim się stał, ale w głowie kłębiło mu się tyle przerażających wizji, że sam nie wiedział jak je wymyślił.

- Nie mogę ci powiedzieć.- poczuł, że źle to rozegrał. Teraz siostra nie da mu spokoju.

Eri wręcz podskoczyła i zgarnęła maskę:

- Gadaj.

- Eri uspokój się.- wstał i odebrał maskę dziewczynie. Włożył ją do szkolnego plecaka.- Może ci kiedyś powiem, muszę to przemyśleć. A teraz wyjdź z mojego pokoju bo chcę się przebrać.

- Nigdzie nie wyjdę dopóki nie powiesz mi co z tą maską.

- No dobra, rób co chcesz, ja się przebieram.

Atasuke zaczął zdejmować spodnie. Eri zakryła oczy i w pośpiechu wybiegła z pokoju. Chłopak roześmiał się:

- Zawsze działa.

  Sensinoshi w pośpiechu zjadał śniadanie, był już spóźniony do szkoły, z resztą jego siostra również. Obje jedli kanapki, co chwila śmiejąc się do siebie. Matka krzątała się po kuchni nie patrząc na swojego syna. Wstydziła się, czuła się poniżona i była na niego wściekła. Chłopak jednak tym się nie przejmował. Rodzeństwo skończyło jeść i wybiegli z domu. Jak zwykle Atasuke biegł przodem bo był o wiele od niej szybszy.

- Atasuke! Zaczekaj na mnie!- krzyczała Eri.

Brat przystanął, a dziewczyna podbiegła do niego zdyszana.

- Nienawidzę cię… Jesteś za szybki.

- Chodź na barana.

- Nie rób sobie żartów…

- Nie robię. To będzie dobry trening.- zdjął plecak i nastawił się by dziewczyna na niego skoczyła.

Siostra nawet przez chwilę się nie wahała. Wskoczyła bratu na plecy, a ten zaczął biec, swój plecak trzymał w ręku. Eri mocno objęła chłopaka nogami, a ręce zakleszczyła na jego szyi. Wyglądali śmiesznie i tak też się czuli. Kto widział żeby rodzeństwo tak się dogadywało? Chyba tylko na filmach występują takie przypadki. Atasuke czuł się o wiele silniejszy i wytrzymalszy, zwykły człowiek miałby już zadyszkę i czułby pewien ciężar. Ale nie on, po prostu biegł. Postanowił, że powie siostrze o Sensinoshi, że gdy włoży maskę to zabierze ją by się z nim przeleciała. Żeby zobaczyła jaką ma moc, jak wygląda. Dobiegł do szkoły. W tym momencie zabrzmiał dzwonek na lekcje. Eri zeszła z brata i cmoknęła go w policzek.

- Dzięki braciszku, lecę na lekcję.

- Leć, leć.

Chłopak patrzył jeszcze na swoją siostrę jak biegnie do budynku. On bowiem czekał na swojego przyjaciela. Usiadł na pobliskim murku. Często zrywał się z lekcji, ale to nie znaczyło, że się źle uczył. Był dobrym uczniem. W końcu zobaczył swojego przyjaciela, jak zwykle, jego brązowe włosy były roztrzepane, a jego mundurek był wygnieciony. Chłopak usiadł obok niego na murku.

- Siema stary.

- Cześć.- mruknął Snsinoshi.

- Coś taki ponury? Słuchaj, jaką ja dzisiaj laskę widziałem! Miała taaaakie balony!- oczywiście pokazał wielkość tych piersi.

- Miałem złą noc.

- Ja za to spałem jak suseł, a dlaczego nie mogłeś spać?

- Nie wiem, czy ci mogę powiedzieć…

- Mnie możesz wszystko.

Atasuke spojrzał się na niego dziwnie i roześmiał się. W tamtym momencie miał skojarzenie. Wyjął z plecaka maskę i pokazał ją przyjacielowi.

- Skąd masz takie cudeńko? Na cosplay idziesz?

- Nie, nie śmiej się, ale przyszedł do mnie Shinigami i mi ją dał.

Kaz nie mógł wytrzymać i wybuchł śmiechem.

- Mówiłem żebyś się nie śmiał idioto…

- Sory, ale pleciesz bzdury.

- Tylko, że to prawda…- mruknął.

Kaz przestał się śmiać, ale nie zamierzał stać się poważnym.

- I co? Dzięki tej masce zmieniasz się w Shinigami? Albo jakąś wróżkę?

- W Sensinoshi.

- Ty naprawdę masz gówno we łbie. Uwierzyłeś w to?

- Nie wierzyłem póki, jej nie założyłem.

Atasuke położył się na murze i z poważną miną spoglądał w niebo. Kaz teatralnie trzymał maskę przy twarzy.

- Jestem wieeeeelkim Atasuke! Jestem Sensinoshi!- wydarł się.

Nagle zerwał się silny wiatr, Atasuke jednak nie przejął się tym, zaczęło go jednak kłuć serce, tak jakby się ktoś o niego upominał. Kaz nadal się wygłupiał i naprawdę dobrze się przy tym bawił. Wiatr przybrał na sile.

  Nagle przed chłopakami pojawił się facet z różowymi włosami, wyglądał na wymoczka, ale przy pasie miał katanę i lewitował. Ubrany był w szary płaszcz a na policzku miał wytatuowaną, ozdobną cyfrę 7. Postać szeroko się uśmiechnęła i wywaliła język na wierzch:

- Gdzie jest Sensinoshi?

Kaz był wręcz przerażony, a Atasuke był raczej skołowany, myślał że pierwszego wroga pokona trochę później. Był bardzo pewny siebie, uśmiechnął się do istoty:

- Poczekaj chwilę, ubiorę się.- spojrzał na przyjaciela.- Kaz daj maskę.- lecz on nawet nie drgnął.- Kaz! Maska!

  Niestety jednemu z Akushi nie chciało się czekać. Z impetem kopnął Atasuke, a ten spadł z muru, na szczęście nic mu się nie stało, na razie.

- Kaz! Daj mi maskę!

Chłopak znów przyjął na siebie cios. Tym razem o wiele silniejszy. Wypluł trochę krwi.

- Kaz! Idioto!

Jego przyjaciel zastygł w szoku, nie potrafił się ruszyć, nie wiedział co robić. Właśnie jakiś koleś okładał jego przyjaciela, a ten do niego wołał, że chce tylko maskę!

- Myślałem że będziesz lepszym przeciwnikiem.- powiedział przez śmiech różowowłosy napastnik.

Okładanie bezbronnego Sensinoshi już mu się nudziło, chciał to zakończyć tu i teraz. W jego ręku zaczęła zbierać się niebieska kula energii.

- Kaz!- krzyknął Atasuke.

W końcu przyjaciel doszedł do siebie. Odruchowo rzucił poturbowanemu chłopakowi maskę, chociaż i tak wiedział, że oboje są martwi. Atasuke czym prędzej przyłożył maskę do twarzy, a ona tak jakby do niego przyrosła. Zmienił się w Sensinoshi, wtedy kula energii rzucona przez Akushi trafiła w niego. Chłopak przyjął na siebie bardzo silny cios. Wszędzie był dym, jak po wybuchu. Kaz patrzył się przerażony w miejsce gdzie przed chwilą był jego przyjaciel, istota będąca nadal w powietrzu chytrze się śmiała myśląc, że właśnie dokonał mordu. Jednak gdy dym w miarę opadł dało się zauważyć sylwetkę stojącego mężczyzny, z czarnych kłębów dało się dostrzec dwa żółte świetliki, będące oczami bestii. Siódmy przestał się śmiać i z zaciekawieniem przyglądał się postaci wyłaniającej się z dymu. Był to Atasuke, żył. W ręku miał swoją katanę i śmiał się szyderczo:

- Teraz to będzie zabawa!